We konden naar Canada emigreren maar kozen voor Vejer de la Frontera
John Carlos Milburn Rodríguez
Ik sakker een beetje wanneer Carlos me voorstelt om op de Plaza de España af te spreken in Vejer de la Frontera. Als je wat pech hebt met parkeren sta je aan de onderkant van het dorp en is het nog een flink eind klimmen. Want Vejer is zo'n typisch dorpje dat bescherming vond op een heuveltop maar waar een fitnessuitbater snel failliet zou gaan. Zo'n dorpje ook waar je de GPS niet mag vertrouwen of je rijd je vast. Dus manoeuvreer ik de auto toch maar veilig aan de rand tegen de vestigingsmuur. Als een echte Spanjaard, met het portier van de passagier op spiegelafstand van de stenen. Ik moet zeker 50 trappen stijgen en omdat Carlos al 10 minuten op mij zit te wachten doe ik dat met fikse tred. De februarizon die de temperatuur vandaag tot boven de 20 graden jaagt zorgt er voor dat ik al puffend en zwetend bij de prachtige fontein op het plein arriveer. En alsof Carlos mij wil jennen stuurt hij een sms-je dat hij een plekje op het dakterras van La Teteria de la Califa heeft gevonden. Nog eens 30 trappen. Straks mag ik mezelf met een stukje taart verwennen, dat weet ik zeker, daarvoor hoef ik niet eens naar mijn stappenteller te kijken.
Wat volgt is een ervaring die men omschrijft als 'adembenemend uitzicht'. Ik snap nu ook helemaal waar die term vandaan komt. Carlos geniet bij een kopje thee (één van de 20 soorten op de kaart) al volop van het voorjaarszonnetje. Hij komt uit Extremadura en in de zomer is dat vaak het heetste plekje van Spanje. Als ecologisch ingenieur trok hij een tijd naar Canada waardoor hij perfect Engels spreekt. Een troef in de toeristische sector waar hij nu werkt. Samen met zijn vrouw wilde hij eigenlijk naar Canada emigreren. Maar voor ze vertrokken besloten ze een tijd van het leven te proeven in Vejer de la Frontera. Niet zomaar een plekje dicht bij de kust maar een bewuste keuze omdat hier veel natuurgebieden zijn: parque del Estrecho, parque de la Breña en Los Alcornocales. De natuurkundige begon zich te verdiepen in de lokale flora, verloor zijn hart en besloot hier te blijven. Nu organiseert Carlos wandeltochten en hij combineert dat met verhalen over de kruiden langs de weg en hun heilzame werking. Of het gebruik ervan in de keuken. 'Ik neem mijn gasten graag mee op een hike door de bossen,' vertelt Carlos. 'Ik ken bijvoorbeeld een verlaten Venta die in het midden van het natuurpark ligt. Luisa is de vroegere uitbaatster en kookt de heerlijkste lokale gerechten. Héél af en toe staat ze op verzoek en reservatie nog eens achter het fornuis van haar Venta en dan is het echt feest. Zeker met de wilde kruiden die we onderweg plukken. Maar ik organiseer net zo goed een tapastour door Vejer. We starten dan bij één van mijn favoriete tapasbars in de oude Joodse wijk: La Juderia. En de traditie wil dat we hier op het terras afsluiten met Tarta de chocolate y plátano. Wil je misschien een stukje proeven?' Carlos is niet alleen een kruidenkenner, maar ook nog eens een gedachtenlezer en een charmante gastheer. We wisselen bij de taart nog een pak adresjes uit van bodegas in Jerez en restaurants in de streek. Je vindt ze samen met alle verhalen over de lokale gastronomie terug in onze reisgids: Andalusië voor foodies. En als je op stap wil gaan met Carlos vind je alle informatie op: www.explorelatierra.com
Reactie plaatsen
Reacties
Fantastisch om je leuke verhalen te lezen; heb al héél véél zin om te vertrekken, te genieten van al dat mooie en lekkere hier in Andalucia. Así es la Vida
Hasta luego, Rita