🫒Wat voorafging: Foodie Felipe ging enkele dagen met 6 dames op stap om de Sierra Subbetica te ontdekken. 🏴󠁥󠁳󠁡󠁮󠁿 ANDALUSIË, ANDERS BEKEKENGranada, Sevilla en Cordoba zijn de Andalusische steden bij uitstek om in te kaderen in het plakboek van jouw trip door Andalusië. Maar wij kozen voor een bestemming helemaal in het midden van die driehoek der koningsteden. Priego de Cordoba, een prachtig verborgen stadje dat verdient om ontdekt te worden. Letterlijk betekent ‘priego’: spijker of nagel. Zoals een krammetje waarmee je kaders ophangt. Maar Priego is een plaatje op zich en daar zijn op zijn minst twee goede redenen voor. De kerken puilen er uit van oogstrelende barokkunst, en de heuvels rondom het stadje geven weelderig hun smaak aan de tongprikkelende olijfolie die er wordt geproduceerd. Deze plek verwent al jouw zintuigen.

Vorige week trok ik als voorbereiding voor mijn nieuwe reisgids op verkenning door de Sierra Subbetica. Een prachtig gebied temidden van de routes naar Cordoba, Sevilla en Granada. Je bent er vast al eens langsgereden en liet het net als ik waarschijnlijk links of rechts liggen. Ten onrechte. Dat zal ik in de komende blogs proberen aan te tonen. We starten in Rute, daar ben ik vorig jaar tijdens de eindejaarsperiode toevallig wel al geweest. Samen met duizenden Spanjaarden uit de grote steden die hier tijdens een uitje hun kerstinkopen komen doen. Rute is bekend voor de  fabriekjes (een tiental) van typische lekkernijen als polvorones, mantecados, turron, jamón, chocolade, gebrande noten en andere caloriebommetjes. Maar ook voor zijn distilleerderijen die al meer dan 100 jaar op een ambachtelijke manier anijslikeur stoken. De boeren zorgen voor de anijszaadjes, de waterbronnetjes voor een goede grondstof en het gedroogde hout van de olijfbomen voor een natuurlijke brandstof. De alcohol wordt nog altijd gestookt in de authentieke koperen ketels (alambique). 

Op zondag staat Leon achter het fornuis van zijn B&B in Riogordo. Wellicht een beetje gekromd met zijn rug en met de baard stevig getrimd. Met zijn zwarte brilmontuur en al even zwarte gekrulde haren waar een beetje grijs doorschiet heeft hij een karakterkop waar een toque perfect op staat. En hij mag die met waardigheid dragen want Leon had in de periode 2001-2004 een Michelinster met zijn restaurant ‘De Boterbloem’ in Heerlen. Hij runde daarna nog enkele horecazaken maar zijn onrustige ziel bracht hem uiteindelijk naar Andalusië. Samen met zijn vrouw Bianca nodigt hij op zondag gasten uit voor de formule ‘mesa de madera’. Er komt dan een viergangenmenu op tafel voor vier tientjes. Je krijgt er nog een koffietje en water bovenop. De flessen wijn houden de prijs sympathiek onder de 15 euro.

Ik sakker een beetje wanneer Carlos me voorstelt om op de Plaza de España af te spreken in Vejer de la Frontera. Als je wat pech hebt met parkeren sta je aan de onderkant van het dorp en is het nog een flink eind klimmen. Want Vejer is zo'n typisch dorpje dat bescherming vond op een heuveltop maar waar een fitnessuitbater snel failliet zou gaan. Zo'n dorpje ook waar je de GPS niet mag vertrouwen of je rijd je vast. Dus manoeuvreer ik de auto toch maar veilig aan de rand tegen de vestigingsmuur. Als een echte Spanjaard, met het portier van de passagier op spiegelafstand van de stenen. Ik moet zeker 50 trappen stijgen en omdat Carlos al 10 minuten op mij zit te wachten doe ik dat met fikse tred. De februarizon die de temperatuur vandaag tot boven de 20 graden jaagt zorgt er voor dat ik al puffend en zwetend bij de prachtige fontein op het plein arriveer. En alsof Carlos mij wil jennen stuurt hij een sms-je dat hij een plekje op het dakterras van La Teteria de la Califa heeft gevonden. Nog eens 30 trappen. Straks mag ik mezelf met een stukje taart verwennen,  dat weet ik zeker, daarvoor hoef ik niet eens naar mijn stappenteller te kijken.

Het is een stralend zonnige dag in februari wanneer ik Caroline Maas uit Eindhoven ontmoet. Zo één van die dagen waarop de temperatuur in Jerez de la Frontera 's nachts bijna naar het vriespunt is gezakt en je 's morgens nog een muts kunt gebruiken om door de goed van de zon afgeschermde straatjes te lopen. Maar één keer je op één van de pleinen of grote lanen komt voel je de lente al. Caroline droomde van Cuba maar kwam uiteindelijk in Jerez de la Frontera terecht. Want daar wilde ze eerst Spaans leren. Maar ze leerde ook een man kennen en geraakte er nooit meer weg. Nu leidt ze bijna dagelijks toeristen rond vanuit Klein Havanna. Zo wordt het nabijgelegen Cádiz ook wel eens genoemd. De eerste overzeese reizen van hier naar Zuid Amerika brachten ook veel architectonische inspiratie mee en dat zie je overal terug in de stad. Caroline werkt voor Herkules Guides, een klein gidsen bedrijf voor de regio Andalusië, gespecialiseerd in de provincie Cádiz. Ze doen dagtoers, stadswandelingen, rondreizen op maat en georganiseerde busreizen voor de passagiers van de cruiseschepen die aanmeren in de historische haven. Daarmee trekt ze meestal naar de witte dorpjes van de Sierra. Maar net zo goed doet ze een tapas- of bodegatour in de stad.  

Restaurant El Lago is al langer een buitenbeentje in de gastronomische scène van Marbella. Om te beginnen ligt het torenhoog aan de rand van de stad op een golfterrein. 's Middags is het gewoon een clubhouse, 's avonds verandert het in een gastronomisch restaurant. Al sinds 2005 bekroond met een Michelinster. Toen zwaaide Celia Jiménez hier nog met de pollepel. Ondertussen heeft ze haar eigen sterrenzaak in Córdoba en passeerden al flink wat chefs langs het fornuis. Zoals Diego Del Río (nu Boho Club) en Juanjo Carmona (nu Cávala). Al die tijd wist het restaurant wel zijn ster te houden. El Lago is in handen van een Italiaanse familie die iedere keer weer de juiste keuze maakt in hun zoektocht naar culinaire perfectie.

Volgens de krant Málaga Hoy zijn dit 3 revelaties in de gastronomische scène van de stad. Ze openden het afgelopen jaar en veroverden nu al de harten van de levensgenieters. Wil je nog meer culinaire hotspots ontdekken? Download dan de restaurantgids (Foodie Felipe Favorieten)  die we zelf samenstelden.

Afgelopen zaterdag reed ik zo’n 15 kilometer het centrum van Málaga uit voor een (z)wijnproeverij. Een (z)wijnproeverij, zegt U? Nou ja, dat had ik er zelf van gemaakt. Zo stond het wel niet op de uitnodiging van Ron Haarman van Málaga Wine Tours. Die sprak over een wijnproeverij van 4 krachtpatsers uit Ronda gevolgd door een barbecue van wild zwijn. Alléén al de weg naar het proeflokaal hoog in de Montes de Málaga loont de moeite. Om de paar bochten krijg je een mooi zicht op de stad, de haven en de zee. Tijdens de wintermaanden zoeven de Malagueños hier graag, en soms wat roekeloos, met de motor of de fiets voorbij om in de bosrijke omgeving een wandeling te maken. En achteraf van de stoof- en wildgerechten te proeven in één van de ventas langs de weg. Plaats van afspraak was zo’n venta, bijna op het hoogste puntje, 900 meter boven de zeespiegel: Restaurante Puerto de Léon. Daar konden we makkelijk parkeren en langs een verhard paadje was het nog zo’n halve kilometer naar beneden stappen tot aan de private bodega van Paco. Die heeft hier achter zijn restaurant een paar hectare wijnstokken aangeplant en herstelt daarmee een stukje geschiedenis.

FUENGIROLA: FERIA INTERNACIONAL DE LOS PAISES

Op 16 mei komen 37 Spaanse Michelinkoks koken in Marbella. Ze doen dat samen met 150 kinderen die het syndroom van Down hebben. De opbrengst gaat naar het goede doel. Het exclusieve menu heeft een prijskaartje van 350 euro maar bevat ook een signatuurgerecht van 3-sterrenchef Martín Berasategui: zijn gekarameliseerde mille-feuille van gerookte paling, foie gras, bosui en groene appel is ondertussen een klassieker geworden. De wijnen komen van Bodego Emilio Moro. De andere gerechten komen van de sterrenchefs uit Málaga.

🫒Wat voorafging: Foodie Felipe ging enkele dagen met 6 dames op stap om de Sierra Subbetica te ontdekken. 🏴󠁥󠁳󠁡󠁮󠁿 ANDALUSIË, ANDERS BEKEKENGranada, Sevilla en Cordoba zijn de Andalusische steden bij uitstek om in te kaderen in het plakboek van jouw trip door Andalusië. Maar wij kozen voor een bestemming helemaal in het midden van die driehoek der koningsteden. Priego de Cordoba, een prachtig verborgen stadje dat verdient om ontdekt te worden. Letterlijk betekent ‘priego’: spijker of nagel. Zoals een krammetje waarmee je kaders ophangt. Maar Priego is een plaatje op zich en daar zijn op zijn minst twee goede redenen voor. De kerken puilen er uit van oogstrelende barokkunst, en de heuvels rondom het stadje geven weelderig hun smaak aan de tongprikkelende olijfolie die er wordt geproduceerd. Deze plek verwent al jouw zintuigen.

Vorige week trok ik als voorbereiding voor mijn nieuwe reisgids op verkenning door de Sierra Subbetica. Een prachtig gebied temidden van de routes naar Cordoba, Sevilla en Granada. Je bent er vast al eens langsgereden en liet het net als ik waarschijnlijk links of rechts liggen. Ten onrechte. Dat zal ik in de komende blogs proberen aan te tonen. We starten in Rute, daar ben ik vorig jaar tijdens de eindejaarsperiode toevallig wel al geweest. Samen met duizenden Spanjaarden uit de grote steden die hier tijdens een uitje hun kerstinkopen komen doen. Rute is bekend voor de  fabriekjes (een tiental) van typische lekkernijen als polvorones, mantecados, turron, jamón, chocolade, gebrande noten en andere caloriebommetjes. Maar ook voor zijn distilleerderijen die al meer dan 100 jaar op een ambachtelijke manier anijslikeur stoken. De boeren zorgen voor de anijszaadjes, de waterbronnetjes voor een goede grondstof en het gedroogde hout van de olijfbomen voor een natuurlijke brandstof. De alcohol wordt nog altijd gestookt in de authentieke koperen ketels (alambique). 

Op zondag staat Leon achter het fornuis van zijn B&B in Riogordo. Wellicht een beetje gekromd met zijn rug en met de baard stevig getrimd. Met zijn zwarte brilmontuur en al even zwarte gekrulde haren waar een beetje grijs doorschiet heeft hij een karakterkop waar een toque perfect op staat. En hij mag die met waardigheid dragen want Leon had in de periode 2001-2004 een Michelinster met zijn restaurant ‘De Boterbloem’ in Heerlen. Hij runde daarna nog enkele horecazaken maar zijn onrustige ziel bracht hem uiteindelijk naar Andalusië. Samen met zijn vrouw Bianca nodigt hij op zondag gasten uit voor de formule ‘mesa de madera’. Er komt dan een viergangenmenu op tafel voor vier tientjes. Je krijgt er nog een koffietje en water bovenop. De flessen wijn houden de prijs sympathiek onder de 15 euro.

Ik sakker een beetje wanneer Carlos me voorstelt om op de Plaza de España af te spreken in Vejer de la Frontera. Als je wat pech hebt met parkeren sta je aan de onderkant van het dorp en is het nog een flink eind klimmen. Want Vejer is zo'n typisch dorpje dat bescherming vond op een heuveltop maar waar een fitnessuitbater snel failliet zou gaan. Zo'n dorpje ook waar je de GPS niet mag vertrouwen of je rijd je vast. Dus manoeuvreer ik de auto toch maar veilig aan de rand tegen de vestigingsmuur. Als een echte Spanjaard, met het portier van de passagier op spiegelafstand van de stenen. Ik moet zeker 50 trappen stijgen en omdat Carlos al 10 minuten op mij zit te wachten doe ik dat met fikse tred. De februarizon die de temperatuur vandaag tot boven de 20 graden jaagt zorgt er voor dat ik al puffend en zwetend bij de prachtige fontein op het plein arriveer. En alsof Carlos mij wil jennen stuurt hij een sms-je dat hij een plekje op het dakterras van La Teteria de la Califa heeft gevonden. Nog eens 30 trappen. Straks mag ik mezelf met een stukje taart verwennen,  dat weet ik zeker, daarvoor hoef ik niet eens naar mijn stappenteller te kijken.

Het is een stralend zonnige dag in februari wanneer ik Caroline Maas uit Eindhoven ontmoet. Zo één van die dagen waarop de temperatuur in Jerez de la Frontera 's nachts bijna naar het vriespunt is gezakt en je 's morgens nog een muts kunt gebruiken om door de goed van de zon afgeschermde straatjes te lopen. Maar één keer je op één van de pleinen of grote lanen komt voel je de lente al. Caroline droomde van Cuba maar kwam uiteindelijk in Jerez de la Frontera terecht. Want daar wilde ze eerst Spaans leren. Maar ze leerde ook een man kennen en geraakte er nooit meer weg. Nu leidt ze bijna dagelijks toeristen rond vanuit Klein Havanna. Zo wordt het nabijgelegen Cádiz ook wel eens genoemd. De eerste overzeese reizen van hier naar Zuid Amerika brachten ook veel architectonische inspiratie mee en dat zie je overal terug in de stad. Caroline werkt voor Herkules Guides, een klein gidsen bedrijf voor de regio Andalusië, gespecialiseerd in de provincie Cádiz. Ze doen dagtoers, stadswandelingen, rondreizen op maat en georganiseerde busreizen voor de passagiers van de cruiseschepen die aanmeren in de historische haven. Daarmee trekt ze meestal naar de witte dorpjes van de Sierra. Maar net zo goed doet ze een tapas- of bodegatour in de stad.  

Restaurant El Lago is al langer een buitenbeentje in de gastronomische scène van Marbella. Om te beginnen ligt het torenhoog aan de rand van de stad op een golfterrein. 's Middags is het gewoon een clubhouse, 's avonds verandert het in een gastronomisch restaurant. Al sinds 2005 bekroond met een Michelinster. Toen zwaaide Celia Jiménez hier nog met de pollepel. Ondertussen heeft ze haar eigen sterrenzaak in Córdoba en passeerden al flink wat chefs langs het fornuis. Zoals Diego Del Río (nu Boho Club) en Juanjo Carmona (nu Cávala). Al die tijd wist het restaurant wel zijn ster te houden. El Lago is in handen van een Italiaanse familie die iedere keer weer de juiste keuze maakt in hun zoektocht naar culinaire perfectie.

Volgens de krant Málaga Hoy zijn dit 3 revelaties in de gastronomische scène van de stad. Ze openden het afgelopen jaar en veroverden nu al de harten van de levensgenieters. Wil je nog meer culinaire hotspots ontdekken? Download dan de restaurantgids (Foodie Felipe Favorieten)  die we zelf samenstelden.

Afgelopen zaterdag reed ik zo’n 15 kilometer het centrum van Málaga uit voor een (z)wijnproeverij. Een (z)wijnproeverij, zegt U? Nou ja, dat had ik er zelf van gemaakt. Zo stond het wel niet op de uitnodiging van Ron Haarman van Málaga Wine Tours. Die sprak over een wijnproeverij van 4 krachtpatsers uit Ronda gevolgd door een barbecue van wild zwijn. Alléén al de weg naar het proeflokaal hoog in de Montes de Málaga loont de moeite. Om de paar bochten krijg je een mooi zicht op de stad, de haven en de zee. Tijdens de wintermaanden zoeven de Malagueños hier graag, en soms wat roekeloos, met de motor of de fiets voorbij om in de bosrijke omgeving een wandeling te maken. En achteraf van de stoof- en wildgerechten te proeven in één van de ventas langs de weg. Plaats van afspraak was zo’n venta, bijna op het hoogste puntje, 900 meter boven de zeespiegel: Restaurante Puerto de Léon. Daar konden we makkelijk parkeren en langs een verhard paadje was het nog zo’n halve kilometer naar beneden stappen tot aan de private bodega van Paco. Die heeft hier achter zijn restaurant een paar hectare wijnstokken aangeplant en herstelt daarmee een stukje geschiedenis.

FUENGIROLA: FERIA INTERNACIONAL DE LOS PAISES

Op 16 mei komen 37 Spaanse Michelinkoks koken in Marbella. Ze doen dat samen met 150 kinderen die het syndroom van Down hebben. De opbrengst gaat naar het goede doel. Het exclusieve menu heeft een prijskaartje van 350 euro maar bevat ook een signatuurgerecht van 3-sterrenchef Martín Berasategui: zijn gekarameliseerde mille-feuille van gerookte paling, foie gras, bosui en groene appel is ondertussen een klassieker geworden. De wijnen komen van Bodego Emilio Moro. De andere gerechten komen van de sterrenchefs uit Málaga.