Vorige week trok ik als voorbereiding voor mijn nieuwe reisgids op verkenning door de Sierra Subbetica. Een prachtig gebied temidden van de routes naar Cordoba, Sevilla en Granada. Je bent er vast al eens langsgereden en liet het net als ik waarschijnlijk links of rechts liggen. Ten onrechte. Dat zal ik in de komende blogs proberen aan te tonen. We starten in Rute, daar ben ik vorig jaar tijdens de eindejaarsperiode toevallig wel al geweest. Samen met duizenden Spanjaarden uit de grote steden die hier tijdens een uitje hun kerstinkopen komen doen. Rute is bekend voor de fabriekjes (een tiental) van typische lekkernijen als polvorones, mantecados, turron, jamón, chocolade, gebrande noten en andere caloriebommetjes. Maar ook voor zijn distilleerderijen die al meer dan 100 jaar op een ambachtelijke manier anijslikeur stoken. De boeren zorgen voor de anijszaadjes, de waterbronnetjes voor een goede grondstof en het gedroogde hout van de olijfbomen voor een natuurlijke brandstof. De alcohol wordt nog altijd gestookt in de authentieke koperen ketels (alambique).
Wie heeft de mooiste kerststal?
Het is stil en rustig in het dorp. De lokale bevolking bekomt nog van de Semana Santa, voor kerstinkopen is het nog wat vroeg maar bovenal: Anselmo is niet thuis, de kleurrijkste figuur van het dorp. Vorige winter zag ik hem in zijn witte stofjas met roze hemdje de toeristen naar binnen roepen om ze naar het anijsmuseum te lokken. Zijn stem galmde door het hele dorp met af en toe een gulle schaterlach die zijn bolle buik helemaal deed schokken. Het riempje van zijn stofjas schoot zelfs los mede door de kracht van teveel caloriebommetjes. Plots kreeg hij mij en mijn Nederlandse kompaan in het vizier en viel de animatie stil. Zijn ogen rolden alle kanten op. Van kop tot teen nam hij Peter in het vizier: een grote, bonkige en stoere kerel met een stevige baard en blauwe ogen. En ongetwijfeld Vikingbloed in de aders. “Waar komen jullie vandaan,” vroeg Anselmo. Toen hij hoorde dat Peter uit Nederland kwam begon hij te kirren en ongeneerd naar Peter zijn derrière te kijken. “Zeg dat het niet waar is, Amsterdam is mijn lievelingsstad”. Peter begon zich wat ongemakkelijk te voelen en maakte zich snel uit de voeten. Gelukkig hadden we het museum al bezocht. Maar we begrepen plots veel beter waarom hier ook een Gin Gay in de vitrine stond. Die gin is net als het museum veelzeggend voor de mercantiele en creatieve geest van Anselmo. Hij was de eerste die met veel zin voor esthetiek en frivoliteit zijn hele zaak in een kersthuis omtoverde. Het lokte de toeristen, maar ook wat jaloezie uit. Zijn buren begonnen al gauw met het maken van kerststallen in chocolade, suiker, ijs,…om ter mooist en om ter grootst. En met een flinke slinger kitch errond. Daarom dus die drommen autobussen tijdens de wintermaanden.
De roze flamingo in de patio
Maar Anselmo heeft nog een andere troef. Een verborgen plekje waar enkel de kirrende vogels het geluid van de spuitende fonteintjes en het kabbelende water verstoren. Je moet eerst even een grote poort door waar je al verrast wordt door de bodega die er achter verscholen ligt. Hier rijpt de brandy op eikenhouten vaten die volgens het solerasysteem gestapeld liggen. En daarachter volgt de tweede verrassing. De mooiste patio van het dorp waar de blauwe potten een bloemenzee van lentekleuren vormen. Het is een genot voor alle zintuigen om hier te mogen lunchen. Mijn verbeelding slaat even op hol wanneer ik Anselmo op een roze flamingo in het kleine zwemvijvertje voorbij zie drijven. Maar dat kan ook te wijten zijn aan de uitbundige proeverij die we achter de kiezen hebben. Eerst een droge en daarna een zoete anijs. En er volgden nog likeurtjes met alle kleuren van de bloemen in de patio: limoncello, mango, aardbei, kersen, caramel, mojito,….
Praktisch
Het museum geeft best wel een interessante kijk op de levensstijl en marketing die aan de anijslikeur werd gekoppeld en is zeker een bezoekje waard. Spring ook eens binnen in de omliggende fabriekjes en hun museumpjes. Meer info via www.destinosubbetica.es
Benieuwd naar het verhaal achter polvorones en mantecados?
Dat vind je in ons reisboek ‘Foodspots in Andalusië - editie Málaga’
De geheimen van het solerasysteem staan dan weer in het reisboek ‘Andalusie voor foodies - editie Cadiz’.
Reactie plaatsen
Reacties